با یادش...
راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زدشعری بخوان که با او رطل گران توان زد
بر آستانِ جانان گر سر توان نهادن
گلبانگِ سربلندی بر آسمان توان زد
قد خمیدهء ما سهلت نماید اما
بر چشم دشمنان تیر از این کمان توان زد
در خانقه نگنجد اسرارِ عشقبازی
جام میِ مغانه هم با مغان توان زد
درویش را نباشد برگ سرای ِسلطان
مائیم و کهنه دلقی کاتش در آن توان زد
اهل نظر دو عالم در یک نظر ببازند
عشق است و داو اول بر نقد جان توان زد
عشق و شراب و رندی مجموعهء مراد است
چون جمع شد معانی گوی بیان توان زد
شد رهزن سلامت لف تو وین عجب نیست
گر راهزن تو باشی صد کاروان توان زد
از پایه میز دوتاپا میسازم
از دسته صندلی دوتا دستا شو
از ساعت رودیوار براش یه صورت
از گلهای سرخ اطلسی لباشو
از درخت گیلاس میگیرم چه شاشو
میگیرم از بهار روای خندها شو
ان عروسک چوبی و تویه باغچه
میشینم میبوسم اون خاکه زیره پاشو
عطر زرد گل یاس رو نمی خوام
نمره ی بیست کلاسو نمی خوام
من فقط واسه چش تو جون می دم
عاشقای بی حواسو نمی خوام
من تو رو می خوام اونارو نمی خوام
نفسم تویی هوارو نمی خوام
عشق رو نقطه ی جوشو نمی خوام
دوره گرد گل فروشو نمی خوام
اونی که چشاش به رنگ عسله
مجنون خونه به دوشو نمی خوام
من تو رو می خوام اونارو نمی خوام
نفسم تویی هوارو نمی خوام
من کسی با قد رعنا نمی خوام
چشای درشت و گیرا نمی خوام
دوس دارم قایق سواری رو ، ولی
جز تو از هیچ کسی دریا نمی خوام
من تو رو می خوام اونارو نمی خوام
نفسم تویی هوارو نمی خوام
موهای خیلی پریشون نمی خوام
آدم زیادی مجنون نمی خوام
می دونی چشم منو گرفتی و
جز تو هیچی از خدامون نمی خوام
من تو رو می خوام اونا رو نمی خوام
نفسم تویی هوا رو نمی خوام
چشم شرقی سیاهو نمی خوام
صورتای مثل ماهو نمی خوام
آخه وقتی تو تو فکر من باشی
حق دارم بگم گناهو نمی خوام
من تو رو می خوام اونا رو نمی خوام
نفسم تویی هوا رو نمی خوام
حرفای نقره ای رنگ رو نمی خوام
اون دوتا چشم قشنگو نمی خوام
حتی اون که بلده شکار کنه
صاحب تیر و تفنگو نمی خوام
من تو رو می خوام اونا رو نمی خوام
نفسم تویی هوا رو نمی خوام
شعرای ساده و تازه نمی خوام
اونکه می گه اهل سازه نمی خوام
من دلم می خواد تو رو داشته باشم
واسه این کارم اجازه نمی خوام
من تو رو می خوام اونارو نمی خوام
نفسم تویی هوارو نمی خوام
حرف خیلی عاشقونه نمی خوام
دل رسوا و دیوونه نمی خوام
یا تو ، یا هیچکس دیگه به خدا
خدا هم خودش می دونه ،نمی خوام
من تو رو می خوام اونارو نمی خوام
نفسم تویی هوارو نمیخوام
آری چنین بود گسترش نقطه عشق و تب و تاب بهاریش .. من مبهوتم. مبهوت بزرگیش . جلالش . مبهوت سنگینی نگاهش و مجنون چشمان سیاهش و چون پیر خسته از روزگار که به سایه ای رسیده و در طراوتش غرق شده ام و رویای با او بودن را تجربه می کنم.
شیرین است انها که طعمش را چشیده اند خوب می دانند چه لذتی است نگاه در چشمان معصومانه ای که با نگاهش امید را به تو هدیه می دهد و صدایش ضربان قلبت را تند تر می کند و دلتنگی هایت سیل اشک هایی از جنس باران را ارزانی ات می دارد....
اگر گناه است بگویید که من خرسندم از گناه خویش و تاوان تمام معصیت دروغین ان را به جان می پذیرم که کفاره گناهانم چشمان زلال اوست.
هزارهزار ترانه مراست ..انگاه که روبه رویت نشسته ام .. چشمانم در چشمانت و دستانم در ارزوی دستانت .. و مست و بی اختیار چون خلان، به طرب در دل مشغولم و تو نمی دانی که چگونه و چه حالی دارم انگاه که در کنار من نشسته ای....
هستی ام به نفس های گرم توست و مستی ام از عطر تن تو
تا همیشه کنارم بمان و سرود محبتت را در گوشم بخوان
آن روز که تو در اغوشم نباشی ف خاک در اغوش من است
از روزی که عشق را در نگاه تو دیدم
و عاشقت شدم
توانستم پرواز کنم
و بخورم زمین
باز هم پرواز کنم
و باز هم زمین بخورم
هر بار به امید پرواز طولانی تری
هر کسی چنین محبتی ندارد
هر کسی نمی تواند لذت زیبای پرواز را احساس کند
از تو
متشکرم .
کاشکی میشد که بخندم همیشه
زندگی راستی چه زود میگذرهآدم از فردای خود بی خبره
زندگی راستی چه زود میگذره
آدم از فردای خود بی خبره
گاهی از مدرسه و کیف و کتاب گفتی برام
گاهی از شیطونیهای بی حساب گفتی برام
گاهی از مردم بی عاطفه نالیدی واسم
گاهی از عاشقی و رنج و عذاب گفتی برام
زندگی راستی چه زود میگذره
آدم از فردای خود بی خبره
زندگی راستی چه زود میگذره
آدم از فردای خود بی خبره
کاشکی میشد که بخندم همیشه